Dodatkowe pojęcia teorii wiecznego istnienia

w formie kompendium tematycznego:

Sfera poza czasem i przestrzenią – to stan nieograniczony niczym, ani czasem, ani przestrzenią. Stanowi wszytko poza przestrzenią wszechświata, czyli wszystko, co jest w stanie pojąć nasza wyobraźnia. Wszechświat powstał ze sfery poza czasem i przestrzenią w formie Wielkiego Wybuchu. Obrazowo można powiedzieć, że tkwi on całkowicie w stanie poza czasem i przestrzenią. Ta sfera czy inaczej ten stan jest jedynym właściwym „miejscem”, w którym możliwe jest istnienie wiecznego Bytu Pierwoistnego. Według essenceizmu wypełnia On ją całkowicie. Można powiedzieć, że utożsamia się z nią. Stąd powstało twierdzenie essenceizmu, że wszechświat powstał z Bytu Pierwoistnego. Zarówno istnienie tej sfery, jak i Bytu Pierwoistnego są podstawowymi pojęciami, z których wywodzą się wszelkie prawa i zasady tworzące essenceizm. W pojęciu religijnym można ją nazwać światem lub wszechświatem duchowym.

Byt Pierwoistny – to byt istniejący od wstecznej nieskończoności, czyli od zawsze. Jednocześnie Swoją obecność przenosi w nieskończoną przyszłość. Jest Bytem, który w sposób bezpośredni wypełnia sobą całą sferę poza czasem i przestrzenią. Z Niego biorą początek wszystkie inne byty. Równolegle w sposób pośredni, czyli w formie zasad życia i praw natury, Jego obecność uzewnętrznia się w czasoprzestrzeni wszechświata. We wszystkich opracowaniach systemu essenceizm termin Byt Pierwoistny oznacza Boga–Stwórcę. Jest On absolutny, to znaczy autonomiczny względem wszystkiego, co istnieje. Jest zatem Bytem „bezwarunkowym”, niezależnym od czegokolwiek. Jego doskonałość określa maksymalny i ostateczny stan tego, czego dokonuje. W praktyce należy rozumieć to tak, że Jego dzieła nie wymagają poprawy ani modyfikacji, by stały się jeszcze doskonalsze. Ich stan jest bowiem dopełniony pod każdym względem. Byt Pierwoistny jest też absolutnie dobry, to znaczy, że Jego działanie harmonizuje się z Jego doskonałą Osobowością. Ważne jest to, że w Swej głównej funkcji jest Pierwszą Przyczyną naszego istnienia. Właśnie to jest głównym powodem prowadzenia przez mój system analiz rzeczywistości fizycznej i duchowej.

Energia Pierwszej Przyczyny – jest to niewyczerpalna pierwoistna energia wypełniająca zarówno sferę poza czasem i przestrzenią, jak i czasoprzestrzeń wszechświata. Jest to Fizyczna, Zewnętrzna Strona Bytu Pierwoistnego. Jest Ona „tworzywem” lub inaczej „budulcem” wszechrzeczy, czyli wszystkiego, co znajduje się we wszechświecie. Używam też skrótu tego pojęcia pod nazwą „praenergia”, która poprzedza powstanie „pramaterii”. Prawdopodobnie jedyną znaną nam obecnie formą „praenergii” jest ciemna energia, a jedyną formą „pramaterii” ciemna materia..

Akt stworzenia – to proces, w którym z energii tworzy się materia. To znaczy, że powstanie wszechświata jest przejściem od Energii Pierwszej Przyczyny do różnego stanu energii i materii tkwiącej w czasoprzestrzeni wszechświata. Ten akt przebiegał zgodnie z przygotowanym planem stwórczym oraz zgodnie z prawami wywodzącymi się z Osobowości Bytu Pierwoistnego. Oznacza to łączenie się Strony Fizycznej Boga (Energia Pierwszej Przyczyny) z Jego Stroną Duchową (Duch Boży wyposażony w Wolę, Uczuciowość i Intelekt ześrodkowane w Jego Sercu).

Istota duchowa – to wieczny byt wywodzący się bezpośrednio od Stwórcy i obarczony przymiotami Jego Osobowości. W ramach tej kategorii mieści się szczególnie osoba duchowa człowieka oraz aniołowie.

Człowiek – to byt istniejący wiecznie od momentu swego narodzenia. Jest pochodną Bytu Pierwoistnego zrodzoną przez Niego w postaci osoby duchowej, która na okres życia fizycznego potrzebuje osoby fizycznej od swych „ziemskich” rodziców. W pierwszej fazie życia człowieka osoba fizyczna i duchowa są zintegrowane. Po zakończeniu okresu przebywania na Ziemi każdy człowiek kontynuuje wieczne życie w świecie duchowym, ale już jako osoba duchowa. Istota ludzka jest najwyższą i odrębną od innych formą życia. Zajmuje ona dominującą pozycję wśród wszelkich innych stworzeń, czyli pozycję pana wszechstworzenia nadaną mu przez Stwórcę.

Osoba duchowa człowieka – stanowi ona właściwego człowieka. To byt duchowy posiadający ciało duchowe i centralny atrybut duchowy, który essenceizm nazywa duszą duchową. Ciało duchowe, zwane czasem ciałem astralnym, to baza duchowej energii życiowej dla osoby duchowej. Jest ono kierowane przez wspomnianą duszę duchową stanowiącą centrum istnienia i kwintesencję osobowości człowieka. Właśnie to oznacza, że jest jego wewnętrzną nieodłączną naturą kierującą.

Obraz Boga – to stan naszego postrzegania Bytu Pierwoistnego jako Stwórcy. To jakby kadr, który pozwala naszemu rozumowaniu funkcjonującemu w czasie i przestrzeni „spojrzeć” na Boga jako na rozpoznawalny Byt z konkretnymi przymiotami. Utworzenie w ludzkiej wyobraźni Obrazu Boga skutkuje na przykład chrześcijańską wiarą w Jego istnienie w postaci Trójcy Świętej.

Miłość Boga – to strumień energii mający swoje źródło w Sercu Bytu Pierwoistnego. Ukierunkowana energia Miłości Bożej jest Pierwoistną Siłą Miłości, czyli największą siłą we wszechstworzeniu. Kierunek nadają jej główne atrybuty Boga, to znaczy Jego Wola, Inteligencja i Uczuciowość. Razem z siłą zasad i praw, będącą strumieniem Energii Pierwszej Przyczyny, jest siłą sprawczą aktywności Stwórcy.

Pierwoistna Siła Miłości – główna siła sprawcza Stwórcy kształtująca swym kierunkiem właściwy stan świata, czyli dobro. Wyłania się ona bezpośrednio z Serca Bytu Pierwoistnego, a o jej kierunku decyduje Jego Inteligencja, Wola i Uczuciowość.

Serce Boga – jest rdzeniem Osobowości Bytu Pierwoistnego i tym, co czyni Go Ojcem Niebieskim. Stanowi Ono jakby Jego wewnętrzne sedno. Serce Boga jako Centrum Jego Uczuciowości powiązanej z Jego Wolą i Intelektem jest źródłem Pierwoistnej Siły Miłości. Jest Ono jakby „punktem”, od którego się zaczyna wszystko to, czego dokonuje Byt Pierwoistny.

Siła zła (siła władzy) – początek tej siły pojawił się, gdy powołany przez Stwórcę opiekun i nauczyciel pierwszych ludzi, czyli Archanioł Lucyfer, doprowadził do odwrócenia ku sobie pierwotnego kierunku Boskiej Siły Miłości dedykowanej dla Adama i Ewy. W wyniku odwrócenia na przeciwny kierunku Siły Miłości powstała nowa siła władzy niemająca nic wspólnego ze Stwórcą. Siła władzy przejęła całą moc od Siły Miłości i stała się siłą napędowa zła, podtrzymując stale jego istnienie. Trwa to do dziś, gdyż „władcą tego świata” jest nadal ten sam były „nauczyciel” i „opiekun” ludzkości, zwany teraz Szatanem. Przyucza on stale ludzi, jak korzystać z wywołanej przez siebie siły władzy. Zła siła władzy jest źródłem złej historii świata.

Prawo Boże i Zasady Boże – mianem tym określam to, co ludzie uświadamiali sobie jako system działania Boga, opisywanego w formie Jego Woli. To znaczy, że są to treści obiektywnie trafiające do ludzi za pośrednictwem spisanych objawień. Zgodnie z tak rozumianym Prawem Bożym mamy wzrastać do doskonałości, rozmnażać się, przekazując życie od Stwórcy swoim następcom, a także zarządzać Ziemią w Jego imieniu. Essenceizm odczytuje Prawo Boże, analizując Mojżeszowy Dekalog, nauki Jezusa, Koran oraz inne świadectwa przekazywane przez ludzi. To oznacza, że podchodzi do tych świadectw wybiórczo, oceniając je według przymiotów Bytu Pierwoistnego. Dodatkowo w moich tekstach używam pojęcia Zasady Boże. Oznaczają one niezmienny stan rzeczywistości, którą ukształtował Stwórca. Zasadą, pisaną dużą literą, jest to, że Bóg jest Absolutem, Doskonałością i Nieskończonością. Między innymi jest nią też to, że człowiek został stworzony na Obraz i podobieństwo Boga, czyli jest Jego dzieckiem. Te Zasady, w odróżnieniu od Jego Praw, przyjmuję intuicyjnie.

Szatan – to były Archanioł Lucyfer, który przemienił się w istotę o innej osobowości. Nie należy on do Rzeczywistości Stwórcy. Zarówno Lucyfer jak i Szatan to imiona tej samej istoty duchowej, ale o dwóch całkowicie odrębnych osobowościach, tak jakby były to dwie zupełnie inne osoby duchowe. Jedna, zwana Szatanem, posiada tylko naturę upadłą, inaczej mówiąc nową, złą stronę pierwotnie stworzonego Archanioła, a druga, zwana Lucyferem, jakby zastygła w czynnościach życiowych, posiadając dalej czystą, pierwotną naturę. Ta sama sytuacja dotyczy tych aniołów, którzy upadli razem z nim. Można ich nazwać demonami, diabłami lub upiorami. Dla Stwórcy istnieje tylko jedna rzeczywistość i do tej Jego Rzeczywistości należy Archanioł Lucyfer oraz wszyscy pozostali archaniołowie i aniołowie. Widać z tego, że poza Bytem Pierwoistnym powstała jeszcze inna rzeczywistość, czyli antyrzeczywistość, do której należy Szatan. Stało się wskutek jego upadku, który równocześnie pociągnął za sobą upadek pierwszych ludzi oraz podległych mu aniołów. Został wówczas Szatanem dominującym nad ludźmi, a podlegli mu aniołowie złymi duchami, zwanymi demonami lub inaczej diabłami. Szatan to ucieleśnione zło, które weszło w świat człowieka. Jest on źródłem zła oraz jego centrum i kwintesencją. W wyniku zbawienia Szatan przestanie istnieć, a wtedy znów „ożyje” osobowość Archanioła Lucyfera oraz jego aniołów.

Śmierć fizyczna człowieka – to stan, który odczuwamy, gdy przechodzimy ze świata fizycznego do świata duchowego. To przejście zmienia zupełnie postrzeganie naszego istnienia, ponieważ wchodzimy do duchowej sfery poza czasem i przestrzenią. Śmierć fizyczna kończy przynależny nam czas rozwoju do doskonałości, choć dobrze wiemy, że w naszym świecie jej nie osiągamy. Ta śmierć jest nieuchronna, ale nie stanowi końca naszego życia. Jest bowiem tylko krótkim, chociaż niezbędnym etapem przed wejściem do wiecznego życia w świecie duchowym.

Śmierć duchowa człowieka – to stan pozostawania człowieka poza Boską Jurysdykcją, czyli poza ustanowiona przez Niego Boską Rzeczywistością. Stwórca, wprowadzając pojęcie śmierci duchowej za złamanie Swego prawa w Ogrodzie Eden, dał do zrozumienia ludziom, że poza Nim, poza Jego Wszechwiedzą oraz poza Jego Życiem istnieje nieznany Mu stan. Stąd jest on strefą śmierci, sferą zła, o której Byt Pierwoistny nie może nic wiedzieć.

Ziemia i Niebo – w moim tekście używam tych pojęć pisanych dużą literą w dwóch znaczeniach. Pierwsze znaczenie Ziemi dotyczy całości naszej planety jako miejsca istnienia cywilizacji ludzkiej. W drugim znaczeniu Ziemia występuje jako synonim obecnego świata, czyli świata upadłego. Niebo, pisane też dużą literą, występuje jako synonim idealnego świata pod zwierzchnictwem Boga, czyli Królestwa Niebieskiego. Pomijam tu oczywiście wyjaśnienie potocznego znaczenia nieba (nieboskłonu) i ziemi (gleby, płaszczyzny skorupy ziemskiej), dla których stosuję pisownię małą literą.

Essenceizm – to nowe pojęcie, używane tylko przeze mnie, oznaczające spójny system analityczny oparty na logice, a przeznaczony do badania osobliwości poza czasem i przestrzenią oraz wszystkiego, co z tego wynika. Głównym impulsem do jego powstania było uświadomienie sobie możliwości istnienia Pierwszej Przyczyny wszechświata w stanie poza czasem i przestrzenią. Umożliwiło to wyjaśnienie wszelkich pojęć essenceizmu, ze szczególnym uwzględnieniem praw działania świata duchowego. Essenceizm ma ściśle określone zasady działania oraz instrumenty badawcze opisane w rozdziałach mojego opracowania.

 

 

 

 

 

 

 

Teoria wiecznego istnienia