Marzenie o idealnym świecie

Miałem sen………..

 

Śniłem, że uciekłem z tego świata, ale nie mogłem nigdzie znaleźć jakieś nowej przystani. Wszędzie była pustka i coś w rodzaju nieskończonej próżni, jakby wielkiej dziury bez dna. I obudziłem się,  …ale w tym realnym świecie, który już wiele razy nazwałem piekłem.

 

Tak naprawdę najchętniej bym z tego piekła uciekł. Wiem nawet gdzie uciec. Do świata przygotowanego przez Ojca Niebieskiego. Wielu nie wierzy w jego istnienie, ale dla mnie jest to normalna rzeczywistość, nie żadna obietnica czy wirtualna wizja, ale rzeczywistość.

 

Niestety to się tak łatwo nie uda. Najszybsza ucieczka z tego piekła, to po prostu strzelić sobie w łeb. Ale wtedy będzie jeszcze gorzej, bo samobójcy trafiają do następnego piekła, jeszcze gorszego, bo w świecie duchowym i to na samo jego dno.

Nie chciałbym też wejść do świata duchowego w wyniku długiej i ciężkiej choroby uniemożliwiającej mi normalną aktywność. Długie i bezsensowne leżenie w ciężkim stanie chorobowym byłoby nie tylko dla mnie cierpieniem fizycznym i duchowym, ale przede wszystkim dla moich najbliższych. A może wówczas nie byłbym już sobą?

 

Uważam, że w idealnym świecie, to znaczy w normalnym świecie, będziemy mieli wpływ na wybór momentu naszej śmierci. Ale na razie tego idealnego świata jeszcze nie ma. Dlatego chcę jeszcze trochę popracować, aby przyspieszyć moment jego przyjścia.

 

Próbowałem już kiedyś przez ponad trzydzieści lat zmieniać ten świat, ale ten świat nie dał się zmienić. Wszystkie moje wysiłki okazały się bezowocne.

Pomimo tego wciąż myślę, jakby to było dobrze żyć w normalnym świecie. Taki świat w moich marzeniach jest światem codziennej obecności Ojca Niebieskiego – Stwórcy, światem, w którym wreszcie zostanie osiągnięty cel stworzenia świata.

 

Śnię i znów się budzę!. Czasami w smutku nie wiem, gdzie się udać!

 

Utrzymuję miłość bez poczucia wzajemności otaczającego mnie świata. To ból, ale trwam.

 

Czasami śnię inaczej… Jakbym widział moją miłość, moją służbę …. Wciąż płaczę z miłości, wciąż czuję ból niezauważonej miłości…

Całe życie wciąż szukam: miłości, przyjaźni….

Patrzę na rzeczy – dary mojej miłości – nikogo nie obchodzą. To są dla innych zbędne rzeczy, ale dla mnie to żywe dary miłości.

Chcę wysłać tę miłość, niech biegnie, ale niech wróci spotęgowana. Może trafi na odwzajemnienie od kochanej osoby, a może od wielu osób. To marzenie, to codzienne życie wśród marzeń, to pragnienie, wieczne pragnienie.

Ja chcę żyć w niebie, a nie w piekle. Och, jak bardzo o tym niebie wciąż marzę!

 

Budzę się…

 

Jak to by było, gdyby wreszcie powstał idealny świat?

Jakby wyglądało życie codzienne w tym świecie?

Zamykam oczy i marzę…

 

W marzeniach świat idealny jest tak piękny i doskonały. Jest tak cudowny, że wydaje się nierealny. I znów marzę. Co by było, gdyby nie było upadku w Ogrodzie Eden? Jaki byłby ten świat bez zła? Jaki byłby ten świat w życiu codziennym od samego początku dziejów ludzkości?

 

Przypominam sobie też inne chwile…

 

Odwiedził mnie kiedyś mój dawny kolega, który dowiedział się przypadkiem o moich zainteresowaniach religijnych. W czasie naszej długiej rozmowy przyznał mi się, że wie o istnienie innej cywilizacji ludzkiej na innej planecie w konkretnym miejscu w kosmosie. Cywilizacja ta byłaby inną wersją stworzenia świata i to przeprowadzoną z sukcesem przez Stwórcę. Jak to zrozumiałem z jego opisu, Bóg po upadku Adama i Ewy pozostawił na razie naszą obecną cywilizację w oczekiwaniu na realizację procesu zbawienia, a zapoczątkował inną cywilizację na innej planecie, podobnej do Ziemi, jako nowy, inny początek dla ludzkości. Na tamtej planecie, o nazwie powiedzmy Ziemia II, nie nastąpił upadek pierwszych ludzi i rozwój cywilizacji ludzkiej przebiega zupełnie inaczej. Oczywiście pod względem fizycznym życie na Planecie Ziemia II jest podobne do naszego, gdyż obie planety mają tego samego Stwórcę, od którego pochodzą te same prawa fizyki, chemii czy biologii.

 

Dalej, mój znajomy przekonywał mnie, że już niedługo cywilizacja na Ziemi II zacznie wpływać czynnie na naszą „upadłą” cywilizację. Nastąpi to na dwu płaszczyznach. Na płaszczyźnie moralnej mieszkańcy Ziemi II będą mogli oczyścić naszą cywilizację ze zła i doprowadzić do realizacji pierwotnych planów Stwórcy. Na płaszczyźnie rozwoju cywilizacyjnego mieszkańcy Ziemi II, którzy wyprzedzają nas o setki lat w rozwoju cywilizacyjnym, będą mogli pomóc nam nadrobić stracony czas z powodu tysiącletnich zaniedbań w prawidłowym rozwoju cywilizacyjnym.

 

Och, jak bardzo chciałbym uwierzyć w słowa tego człowieka! Czułem, że jest to dla niego jakaś nowa religia i wszystko wskazuje na to, że byłaby to pierwsza religia bez żadnych konfliktowych konfrontacji z innymi istniejącymi obecnie religiami. To byłaby bardzo miła i tchnąca ogromnym optymizmem religia. A może rzeczywiście jest to prawda?…To pasuje do moich marzeń…

 

Istnieje oczywiście prawdopodobieństwo, niestety chyba tylko hipotetyczne, że istnieje życie gdzieś w kosmosie na innej planecie podobnej do Ziemi.

Z punktu widzenia nauki zawsze istnienie teoretyczna szansa pojawienie się życia gdzieś w kosmosie. Wszechświat składa się z tysięcy galaktyk, takich na przykład jak Droga Mleczna. W każdej galaktyce istnieje tysiące gwiazd, takich na przykład jak Słońce. Wokół tych gwiazd mogą krążyć liczne planety, tak jak to ma miejsce w Układzie Słonecznym. Mamy zatem miliony możliwości zaistnienia podobnej do Ziemi planety. Musi ona być tylko w odpowiedniej odległości od głównej gwiazdy, nie tak blisko jak Merkury czy Wenus i nie za daleko, tak jak na przykład Mars czy Jowisz. Ta odległość jest związana z odpowiednią temperaturą korzystną dla rozwoju życia, czyli takiej w sam raz, aby rozwinęło się na niej życie podobnie jak na planecie Ziemia.

 

Wrócę jednak teraz do rzeczywistości.

 

Moje ciało jest już dość zużyte. Już niedługo zniknę z życia swoich bliskich, z życia osób, które mnie znają i w ogóle z życia ziemskiego. Nieważne, czy stanie się to za rok, dwa czy za piętnaście lat. Ale ten czas nadchodzi nieuchronnie. Ale mam oczy i jeszcze jasny umysł. I oby jak najdłużej służyły mi w tych planach, które chciałbym jeszcze zrealizować. Wysyłam moją miłość i marzenia do Boga i do najbliższych, do żony, do córek, do wszystkich, którzy by chcieli zrozumieć moje uczucia. Patrzę na swoje córki, czy one to zrozumieją, czy przekażą dalej moją miłość i moje marzenia o idealnym świecie.

 

Nie boję się śmierci, bo nie ma się czego bać. Może boję się trochę cierpień chorobowych przed śmiercią i tego, że stracę kontrolę nad swoim umysłem. Proszę wciąż Stwórcę mojego ciała, aby tak się nie stało. Z góry dziękuje Ci, Ojcze!

 

Mam nadzieje, że uda mi się dokończyć tę moją książkę, bo jest to rodzaj mojego testamentu. Niech coś po mnie zostanie. Wystarczy mi, że zostanę zapamiętany jako autor tej książki „Dotyk wieczności” i strony internetowej „ISTOTA.NET”. To wszystko na teraz!

 

Proszę Was, kochajcie Ojca Niebieskiego ze wszystkich swoich sił, z całej swojej duszy, a tych wokół was, których chcecie kochać, kochajcie tak, jak kochacie sami siebie.

 

 

 

ISTOTA.NET.PL

Logiczna droga do zrozumienia wieczności w człowieku